Jak wychować córkę na szczęśliwą i mądrą kobietę?

Marzeniem każdego rodzica jest wychowanie córki na inteligentną i szczęśliwą kobietę. Poniżej znajdują się wskazówki, jak tego dokonać.

Od najmłodszych lat rodzice powinni przekazywać córce najważniejsze zasady i wartości moralne. Należy uczyć ją empatii i szacunku do innych, a także wrażliwości na ludzkie cierpienie. Dziewczynka powinna rozwijać w sobie potrzebę życia kulturalnego - warto regularnie chodzić z nią na do teatru, filharmonii czy galerii sztuki.

Dziewczyna powinna być zaradna, dlatego należy uczyć córkę gotowania, sprzątania, prania, prasowania, szycia - wszelkich czynności, które mogą przydać się jej w dorosłym życiu.

Córka-nastolatka nie powinna siedzieć zamknięta w domu - należy pozwolić jej na wyjścia (kino, teatr, dyskoteka, spotkania z przyjaciółmi) oraz na wyjazdy (grupowe wycieczki, koncerty, festiwale, itp.).

Rodzice powinni tłumaczyć, co jest dobre a co złe - zakazywanie czegokolwiek może przynieść odwrotne rezultaty. Zamiast mówić stanowczo: "Nie pójdziesz na ten koncert!", "Nie wolno Ci palić papierosów!", "Pamiętaj, nie pij alkoholu!", należy spokojnie porozmawiać o zagrożeniach i konsekwencjach, które mogą spotkać córkę jeśli: pójdzie na ten koncert, zapali papierosa, wypije piwo. Zakazany owoc smakuje najlepiej, dlatego zamiast zabraniać, warto uczyć dziewczynkę kontroli nad własnym życiem - musi nauczyć sie panować nad tym, co się wokół niej dzieje. Zamiast mówić: "Nie pal, bo to szkodzi zdrowiu", lepiej od czasu do czasu wspomnieć, że brzydko pachnie jej z ust.

W dzisiejszym świecie szanse na przetrwanie mają ludzie przebojowi, pewni siebie. Rodzice powinni zadbać o to, aby ich córka nabierała coraz większej pewności siebie. Nie można mówić dorastającej dziewczynce, że nie jest wystarczająco mądra, bystra czy ładna. Każdą krytykę trzeba natychmiast zastąpić pochwałą za inną rzecz, a najlepiej kilka. Zamiast mówić: "Nie idzie Ci najlepiej z matematyki, ale za to świetnie radzisz sobie z nauką języków obcych", itp.

Rodzice powinni obserwować zachowania córki - jeśli jest smutna lub zła, należy z nią porozmawiać/zapytać co się stało. Zwierzanie się z osobistych problemów nikomu nie przychodzi łatwo, dlatego trzeba uzbroić się w cierpliwość. Jeśli córka nie zacznie mówić, warto samemu rozpocząć rozmowę - powiedzieć np.: "Widzę, że coś się dzieje i bardzo mnie to martwi". Można opowiedzieć jak minął dzień, co wydarzyło się w pracy, itd. Gdy rodzic otworzy się przed dzieckiem, być może ono postąpi tak samo.

Rodzice powinni mieć swoje zdanie, ale nie mogą być w stosunku do córki apodyktyczni. Dziewczynka musi czuć, że mama i tata są od niej silniejsi, ale przede wszystkim że są dla niej oparciem i zawsze wtedy, gdy będzie potrzebowała ich pomocy - oni będą przy niej.